စုိေျပ
ျမန္မာျပည္တြင္ လႊတ္ေတာ္ႀကီး က်င္းပေနသည္။ တစ္ႏွစ္တြင္ ကုိးလ က်င္းပမည္ျဖစ္သျဖင့္ သံုးလနား သည္။ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းပိတ္သလုိ ျဖစ္သည္။ လူႀကီးမ်ားလည္း နားခ်င္လိမ့္မည္။တကယ္ေတာ့ လႊတ္ ေတာ္တက္ရသည္မွာ ကေလးမ်ား မူႀကဳိေက်ာင္း တက္သလုိပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ဆုိသျဖင့္ မအံ့ၾသသြားပါ ႏွင့္။ ေအာက္တြင္ ရွင္းအံ့။
မနက္ဆုိလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြ တည္းခုိရာေနရာသုိ႔ ကားတစ္စီးျဖင့္ လုိက္ႀကဳိသည္။ လႊတ္ ေတာ္သုိ႔ ပုိ႔ေပးသည္။ မူႀကဳိကေလးမ်ားလုိပင္ ျဖစ္သည္။ မူႀကဳိကေလးမ်ားလည္း ေက်ာင္းကားက လာႀကဳိ သည္။
လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ တခ်ဳိ႕လည္း မူႀကဳိကေလးမ်ားလုိ ထမင္းခ်ဳိင့့္ထည့္သည္။ တခ်ဳိ႕လည္း မထည့္။ မူႀကဳိဆရာမႏွင့္ တူေသာ လႊတ္ေတာ္၀န္ထမ္းမ်ားက ထမင္းေတြ ဘာေတြ ျပင္ေပးတတ္သည္။ ခ်ဳိင့္ မပါ ေသာ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ က်ပ္ ၂၀၀၀ တန္ လႊတ္ေတာ္ထမင္းကုိ စားၾကရသည္။
သုိ႔ေသာ္ စားမေကာင္းသျဖင့္ ေနာက္ပုိင္း လႊတ္ေတာ္ထမင္းဆုိင္ ေရာင္းမေကာင္းေတာ့ေခ်။ ကေလးမ်ား ကေတာ့ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းက မုန္႔ကုိ ပိုႀကဳိက္ၾကသည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ မတူတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားမႈ မရွိျခင္းပင္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း ၀ေနၾကျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ၀ိတ္က်ေစရန္ ကေလး မ်ားလုိ ေဆာ့ဖုိ႔ အႀကံေပးရမည္။ လူမေဆာ့ေသာ္လည္း စိတ္ေဆာ့သည္ဟု ယူဆလို႔ရသည္။ မ်က္လံုး ေဆာ့သည္။ အတင္းအဖ်င္း သတင္းေတြ ဖလွယ္တာေကာ ရွိႏိုင္ၾကသည္။ စကားေတြ ဖလွယ္ၾကသည္။
မနက္ခင္း ေခါင္းေလာင္းတီးလွ်င္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား လႊတ္ေတာ္ခန္းမအတြင္း ၀င္ထုိင္ၾကသည္။ ကေလး မ်ား ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း တီးသလုိပင္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္တူေသာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးက ႀကိမ္လံုးႀကီးႏွင့္တူေသာ က်ဳိင္းႀကီးကိုသူမ်ားကုိ ကုိင္ခုိင္းကာ လႊတ္ေတာ္အတြင္း ခပ္တည္တည္ ၀င္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ခုံျမင့္ေပၚတြင္ မိန္႔မိန္႔ထိုင္လုိက္ သည္။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးက တက္ေရာက္ ပ်က္ကြက္စာရင္းကို ခပ္တည္တည္ ဖတ္သည္။
ကေလးမ်ားကုိ ဆရာက နာမည္ ေခၚသလုိ “ေမာင္ ဘယ္သူ .... ... .. ရွိ”၊ “မ ဘယ္သူ ....... ပရဲစန္႔” လုိ႔ ေတာ့မေခၚ။ ေခၚလုိ႔လည္းမျဖစ္။ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြက မ်ားလြန္းသည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္း မ်ားလုိ လက္မွတ္ခုိးထုိးျခင္း ရွိ မရွိေတာ့ မသိရေသး။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေက်ာင္းသားမ်ား အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ျခင္း ရွိ မရွိစစ္ေဆးၿပီး ဆူသကဲ့ သုိ႔ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေခါင္းေပါင္းတပ္ထားျခင္း မရွိပါကလည္း လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးက ဆူ တတ္ေလသည္။ တခ်ဳိ႕ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းကုိ ေၾကာက္ သကဲ့သုိ႔ လႊတ္ေတာ္တက္ရမွာ ေၾကာက္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ေျပးေလသည္။ လႊတ္ေတာ္ကုိ ပတ္ေျပးျခင္း မဟုတ္။ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းေျပးလွ်င္ အ႐ုိက္ခံရသည္။ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးေတြကေတာ့ လူႀကီးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အ႐ုိက္မခံရ။ လႊတ္ ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးေတြကလည္း ကေလးမ်ားလိုိ ခြင့္တုိင္ တတ္ေသးသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေတာ့ “သုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမ ခင္ဗ်ား .......... ကၽြန္ေတာ့္၏ သားျဖစ္သူမွာ ေနမေကာင္းပါသျဖင့္” ဟု ခြင့္ တုိင္ၾကသည္။
လႊတ္ေတာ္က ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကေတာ့ “သုိ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးခင္ဗ်ား ............ကၽြန္ေတာ့္၏ အေဖျဖစ္သူမွာ ဖ်ားေနပါသျဖင့္ ဟု ခြင့္တုိင္ေလမလား မသိ။
လႊတ္ေတာ္ စတင္ရင္ေတာ့ ကေလးမ်ား အိမ္စာေပးလုိက္သလုိ ႀကဳိတင္ေပးထားၿပီးသား ေမးခြန္းမ်ားကုိ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ခပ္တည္တည္ ျပန္ဖတ္ရသည္။ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ကေလးမ်ားလုိ ဟုိေမးဒီေမးျဖင့္ ဆရာမႏွင့္တူေသာ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားကုိ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္သည္။ ဆရာမမ်ားႏွင့္ တူ ေသာ ၀န္ႀကီးဌာန ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေမးသမွ်ကုိ ဆရာမမ်ားအတုိင္း ေ၀့လည္ ေၾကာင္ပတ္ေျဖကာ ပညာျပသည္။ စာမရလွ်င္ က်ဴရွင္လာတက္ဟူေသာ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ကေလးမ်ားက ဆရာမ်ားကို မေက်နပ္သလုိ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကလည္း ၀န္ႀကီးမ်ားကို သိပ္ မေက်နပ္။ ဆရာမမ်ားႏွင့္တူေသာ ၀န္ႀကီးမ်ားကုိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္သည့္ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ ႀကီးက မၾကာခဏ ဆူသည္။ ဆရာမမ်ား စာေကာင္းေကာင္း မသင္သလုိ ၀န္ႀကီးမ်ား ေကာင္းေကာင္း မေျဖ၍ ျဖစ္သည္။ တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ ၀န္ႀကီးမ်ားအေနျဖင့္ ဆရာမမ်ားလုိ က်ဴရွင္မဖြင့္ျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ား က်ဴရွင္ခ သက္သာသည္။
တခ်ဳိ႕ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကလည္း မူႀကဳိေက်ာင္းသားမ်ားလုိ အိပ္ငုိက္ သူငုိက္သည္။ တစ္ခါ တရံ အိပ္သူ အိပ္သည္။ မုန္႔ခုိးစားသူ စားသည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ခ်ိန္ အိပ္ပါက ဆရာမဆူမွာသာ ေၾကာက္ရသည္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာ့ ကုိယ့္ေဘးက ပါတီမတူသူက ဓာတ္ပံု႐ုိက္ၿပီး အြန္လုိင္းေပၚ တင္မွာလည္း ေၾကာက္ရသည္။ ဥကၠ႒ႀကီး ျမင္သြားၿပီး ဆူမွာလည္း ေၾကာက္ရသည္။ မီဒီယာေတြ ဖြမွာ ကုိလည္း ေၾကာက္ရသည္။ အိပ္ငုိက္သည္မွာ လူ႔သဘာ၀ ျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္တြင္ အိပ္မငုိက္ရသျဖင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုး႐ႈံးေနသေယာင္ ရွိသည္။ ကေလးမ်ား မူႀကဳိတြင္ေတာ့ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္သည္ အိပ္ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္တြင္လည္း မူႀကဳိကေလးမ်ားလုိ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္၌ အိပ္ခ်ိန္ တစ္ခု ေပးသင့္သည္။ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္တခ်ဳိ႕က ခ်မ္းသာေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အတုိင္း ျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာေသာ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ားက တစ္ရက္ကုိ ေလးငါးသိန္းတန္ ဟုိတယ္တြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ဆင္းရဲေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကေတာ့ သံုးေလးေထာင္တန္ စည္ပင္ဧည့္ေဂဟာတြင္ နားခုိရသည္။
လႊတ္ေတာ္ နားရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပံုရသည္။ အခ်ဳိ႕ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ေကတီဗီြေတြ မာဆက္ေတြမွာ ကဲၾကသည္။ သူတုိ႔လည္း ေလာကီသားေပမုိ႔ ကဲခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ား လမ္းေဘးတြင္ ေဆာ့ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ား ကြန္ပ်ဴ တာျဖင့္ အဲကြန္းခန္း အတြင္း ေဆာ့ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ားလည္း မိန္းမကုိလြမ္းသျဖင့္ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ကေလးမ်ား မိဘကုိ လြမ္းသလုိပင္။
အိမ္ျပန္ေသာ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားအေနျဖင့္ တနလၤာေန႔ လႊတ္ေတာ္ျပန္စခ်ိန္တြင္ လႊတ္ေတာ္ ေျပးေလ့ရွိၾကသည္။ ကေလးမ်ားလည္း တနလၤာေန႔ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းတတ္ရမွာပ်င္းၿပီး
ေက်ာင္းေျပးေလ့ရွိ ၾကသည္။ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းတက္လွ်င္ မုန္႔ဖုိးရသလုိ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ားလည္း လႊတ္ ေတာ္တက္လွ်င္ တစ္ရက္ကုိ မုန္႔ဖုိး တစ္ေသာင္းရသည္။ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းလခ ေပးရေသာ္လည္း လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက မေပးရေခ်။ တစ္လလွ်င္ သုံးသိန္း ျပန္ရေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္ဖုိ႔ အရင္းအႏွီးကေတာ့ ႀကီးပါသည္။ ၀င္ေၾကး ငါးသိန္းေပးရၿပီး ၀င္ေၾကးေပးတုိင္းလည္း လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္ရန္ အေရြးခံရသည္ မဟုတ္။ ကေလးမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းလခေပးလွ်င္ ေက်ာင္းက လက္ခံပါသည္။
ဒီေလာက္ဆုိလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ မူႀကဳိ ေက်ာင္း မကြာျခားသည္ကုိ သိေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။ လက္ရွိ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အေရြးမခံရလွ်င္ မူႀကဳိသို႔သြားေရာက္ကာ လႊတ္ေတာ္ ကုိ အလြမ္းေျဖႏုိင္ပါသည္။
www.mmdailystar.com