ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္

၁၉၅၄ ဥပေဒ ဘာလဲ - ဘယ္လဲ

အခုတေလာမွာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏေျဖၾကားရတဲ့ ဥပေဒတစ္ရပ္အေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပ လိုပါတယ္။ အဲဒီဥပေဒကေတာ့ “၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈ အက္ဥပေဒ”ပါပဲ။
သည္ဥပေဒဟာ ျပ႒ာန္းဥပေဒပါ။ ဥပေဒအာနိသင္ရွိတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကဲ့သို႔မဟုတ္ပါ။ အဲဒီဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားဟာ ျပ႒ာန္းဥပေဒမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဥပေဒေရးဆြဲရန္မလိုပါ။ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတဲ့အေျခအေနအရ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ရပ္ရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လိုအပ္လာတဲ့အခါမွာ “၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ား အထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈအက္ဥပေဒ” မ်ိဳးကို ေရြးဆြဲျပ႒ာန္း ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီဥပေဒရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာတင္ျပပါရေစ။ မူလအစက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ျပ႒ာန္း ခဲ့တဲ့ “ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ား အထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈအက္ဥပေဒ”ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးမရမီ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ အက္ဥပေဒအာဏာတည္မႈကိုေတာ့ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၁) ရက္ေန႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႏွင့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိန္းမမ်ားဟာ အဲဒီဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ကို မရခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ တည္ေထာင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုလိုနီေခတ္ဥပေဒကို ႐ုပ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၁၊ (ခ) ျပ႒ာန္း ခ်က္ကို လက္ေတြ႕အသက္၀င္ရန္ “၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈအက္ဥပေဒ” ကို ပါလီမာန္က ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။
အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ရပ္ဆုိင္းသြားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ (၁၉၇၄) ပုဒ္မ ၂၁၊ (ခ) ျပ႒ာန္းခ်က္ဘာလဲဆိုတာ တင္ျပပါရေစ။ “ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏
ႏုိင္ငံသားအမ်ားဆံုးကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ဘာသာႀကီး ျဖစ္သည္ဟု
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္က အသိအမွတ္ျပဳသည္” အဲဒီျပ႒ာန္းခ်က္အတုိင္းပါပဲ။ “ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈)” ပုဒ္မ ၃၆၁ မွာလည္း ထပ္တူ ျပ႒ာန္းထားခဲ့ပါတယ္။
ဂုဏ္ထူး၀ိေသသႏွင့္ျပည့္စံုတဲ့ႏွင့္ျပည့္စံုတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကိုကိုးကြယ္သူ “ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ား အထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈအက္ဥပေဒ” မွာ ပုဒ္မေပါင္း (၃၁) ခုရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိမ္းျမား လိုေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာပံုစံ (က) (ခ) ဇယားမ်ား၊ ပံုစံ ဂ ထိမ္းျမားေၾကာင္းသက္ေသခံမွတ္ပံုတင္ စာအုပ္ပံုစံမ်ားလည္း ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းထားပါတယ္။
အဲဒီဥပေဒရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို “ေဒၚေစာႏွင့္ကြယ္လြန္သူအီးအမ္မက္ထြန္းပစၥည္းကိစၥ၊ ၁၉၆၆၊ မတစ-၈၁ မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း စီရင္ထံုးျပဳထားပါတယ္” ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ားမွာ အျခားဘာသာ၀င္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းသင္းေနထုိင္ကာ သားသမီးတစ္က်ိပ္ပင္ ထြန္းကားေစခဲ့ကာမူ တရား၀င္မယားမျဖစ္ဘဲ အေျမွာင္၊ အေပ်ာ္မယားအဆင့္၌သာ တင္းတိမ္ခဲ့ရၿပီး လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး စသည့္ အဘက္ဘက္၌ နစ္နာဆံုး႐ႈံးျခင္းခံခဲ့ရသျဖင့္ အဆုိပါ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ား အထူးထိမ္းျခားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈအက္ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။”

တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို လႊမ္းမိုးႏုိင္တဲ့ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားပါ၀င္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး မ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာကာကြယ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို “ေဒၚၾကည္ၾကည္ႏွင့္ မလြင္ေမရီစိန္၊ ၁၉၇၁ မတစ-၅၂” ၌ ေအာက္ပါအတိုင္း စီရင္ထံုးျပဳလမ္းညႊန္ခဲ့ပါတယ္။
“၁၉၅၄-ခုႏွစ္ အထူးအက္ဥပေဒသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမကို တရား၀င္ထိမ္းျမားၿပီးသည့္မယား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ၍ အျခားတရား၀င္မယားမ်ားရွိေနလ်င္ ျမန္မာဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒအရ တန္းတူရည္တူလင့္ အေမြကိုဆက္ခံႏုိင္ခြင့္ရွိသည့္ တရား၀င္မယားၿပိဳင္အျဖစ္ကိုေပး၍အထူးဥပေဒက ေပးေသာအခြင့္အေရးကို
တရား႐ံုးက ႏႈတ္ပယ္၍မရ” လင္ျဖစ္သူ၏ ေသတမ္းစာျဖင့္ ဖ်က္၍မရ။ အျပည့္အ၀ခံစားရမည္သာျဖစ္သည္။”

သို႔ကလို အထူးဥပေဒတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္သက္တမ္း
ေရာက္လာပါၿပီ။ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေသာ္လည္း လူထုဆင္းရဲတြင္းနက္မႈႀကီးမားဆဲပါ။ တရား၀င္စာရင္းအရပင္ ၂၀% ေက်ာ္ ဆင္းရဲမဲြေတမႈမ်ဥ္းေအာက္၌ရွိေနဆဲ။ တရားမ၀င္စာရင္းဇယားအရလည္း ဘ၀ရပ္တည္မႈ ယိမ္းယိုင္ေနမႈမ်ားျပားေနဆဲပါ။
သည္ျပင္ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရးအရလည္း လူဦးေရသန္းေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ႏုိင္ငံႀကီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံေသးငယ္ ေပမဲ့ လူဦးေရေပါက္ဖြားမႈမ်ားျပားတဲ့ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေနရတဲ့အေျခအေန၊ တုိ႔ေသြးတို႔သားမဟုတ္ တဲ့သူမ်ားက လြန္စြာခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေနၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ လူခႏၶာကိုယ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ်မပိုင္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးမွာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ေရွ႕ေရးအတြက္ အေလးအနက္စဥ္းစားၾကရပါမယ္။ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ႏုိင္ငံတည္တံ့ေရးအတြက္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာေစာင့္ေရွာက္ေရးဟာ မေန႔က အေရးႀကီးသလို ယေန႔လည္း အဓိကအမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ တည္ဆဲ “၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိန္းမမ်ား အထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈအက္ဥပေဒ” ဟာ ေခတ္ႏွင့္အညီ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဆြဲျပ႒ာန္းရမယ့္
ဥပေဒတစ္ရပ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစဗ်ား။