ေရႊမန္းသူ ခရီးသည္တင္ယာဥ္ၾကီးတစင္းက ရန္ကုန္-ေနၿပည္ေတာ္ အေ၀းေၿပးလမ္းမထက္တြင္ တရိပ္ရိပ္ ေၿပးေနသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ည ၂ နာရီ ေက်ာ္။ ေနၿပည္ေတာ္အၿမန္လမ္းမ မၿပီးေသးသၿဖင့္ လမ္းေဟာင္းအတိုင္း ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ လမ္းေဘးဝဲယာတဖက္တခ်က္မွ ရြာငယ္ေလးမ်ားက အေမွာင္ထုေအာက္တြင္ အိပ္ေမာက်လ်က္ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ တခါတရံမွသာလွ်င္ လမ္းေဘးတြင္ ဟိုတစု သည္တစု မီးလႈံ ေနသူမ်ားသာ ေတြ့ရသည္။ ကားေပၚတြင္ မီးမ်ားပိတ္ထားသၿဖင့္ ခရီးသည္မ်ား အိပ္၍လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ယာဥ္ေမာင္းႏွွင့္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္တို့မွာလည္း ကြမ္းၿမံဳ့ရင္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကားေရွဆံုးပိုင္းရွိ ထိုင္ခံုထက္တြင္ ဦးဇင္းတစ္ပါး ပါလာခဲ့သည္။ ဦဇင္း၏ ခရီးမွာ ေနၿပည္ေတာ္ မဟုတ္။ ေနၿပည္ေတာ္ အနီးမွ ရြာငယ္ေလးတစ္ခုသို့ၿဖစ္သည္။ အသိ ဦးဇင္းေက်ာင္းသို့ သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဒီဇင္ဘာ ႏွင္းကလဲ ကားလမ္းတစ္ခုလံုးကို ပိတ္ဆို႕ထားသည္။ ထိုစဥ္..
ရွဴး....ဆိုသည့္ အသံက်ယ္ၾကီးၿမည္ၿပီး ရုတ္တရက္ ကားရပ္သြားသည္။
ကားဒရိုင္ဘာ က မ်က္စိမ်က္ႏွာ မသာမယာၿဖင့္
"ဟာကြာ..ငါထင္ေတာ့ထင္တယ္ သြား သြား first ဒရိုင္ဘာ သြားႏွိဳးေခ်"ဟူ၍ သူ့နံေဘးရွိ စပယ္ယာ(ယာဥ္ေနာက္လိုက္)ၿဖစ္သူကို ေစလြွတ္လိုက္သည္။
အေ၀းေၿပးကားၾကီးမ်ားတြင္ တစ္ညလံုးေမာင္းရသၿဖင့္ first ဒရိုင္ဘာ၊ secondဒရိုင္ဘာ ဆိုၿပီးရွိသည္။ ေမာင္းႏွင္ရမည့္ ခရီးအကြာအေဝးႏွင့္ ၾကာၿမင့္ခ်ိန္အေပၚမူတည္တြက္ခ်က္ၿပီး တာဝန္ခ်ိန္ႏွင့္ ခရီးအကြာအေဝးကို ခြဲေဝ၍ ေမာင္းႏွင္တတ္ၾကေလသည္။ ထို့ၿပင္ ယာဥ္ေပၚတြင္ စပယ္ယာ ႏွင့္္ လက္မွတ္စစ္ေသာ ယာဥ္ၾကီးၾကပ္ ဆိုၿပီးပါတတ္ေသးသည္။
စပယ္ယာေလးက အိပ္ေနေသာ first ဒရိုင္ဘာ အား....
“ဆရာ ဆရာ မက်ီးကုန္းမွာ ကားဘီးေပါက္သြားလို႕”
စပယ္ယာၿဖစ္သူ၏ စကားအဆံုးတြင္ First ဒရိုင္ဘာ လန္႕နိုးၿပီး
“ေဟ...ဆင္းဆင္း ဓါတ္မီးေတြ ယူ ပစၥည္းေတြယူ၊ ကားကို စက္မသတ္နဲ့၊ ဂီယာကို ဖရီးထည့္ၿပီး ဟမ္းဘရိတ္ဆြဲထား၊ ဂ်မ္းတံုးလည္း ခုထား”
ဟုဆိုၿပီး ေၿပာေၿပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ အိပ္ေနသည့္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းအလူးအလဲ ကုန္းရံုးထကာ ကားေအာက္သို့ ဆင္းသြားေလသည္။
ယာဥ္ေပၚတြင္ စီးနင္းလိုက္ပါလာသည့္ ခရီးသည္မ်ားအနက္ ခရီးသည္ႏွစ္ဦးေလာက္က အေပါ့အပါးသြားရန္အတြက္ ယာဥ္အမွဳထမ္းမ်ား၏ အေနာက္မွ လိုက္ဆင္းသြားၾကသည္။ေဟမႏၱေဆာင္းဥတု၏ အေအးဓါတ္က ယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ စိ္မ့္ေနေအာင္ ေအးသြားၿခင္းေၾကာင့္ေပေလာ မသိ။ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားပင္ ထသြားၾကသည္။ ယာဥ္၏ ေရွ့ဆံုး ခရီးသည္ထိုင္ခံုထက္မွ ဦးဇင္းေလးက အေပါ့အပါး မသြားသၿဖင့္ ကားေပၚ၌ပင္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္အားၿဖင့္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႕ရွိၿပီ။ ခရီးသည္မ်ားတြင္ အိပ္သူကအိပ္၊ မွိန္းသူကမွိန္းၿဖင့္ ။ ကားေအာက္မွ ကားသမားမ်ား၏ ကားဘီးၿဖဳတ္ လဲသံမ်ားႏွင့္ စကားတီးတိုးေၿပာသံမ်ားကို တခ်က္တခ်က္ၾကားေနရသည္။ သူတို့ေၿပာဆိုေနေသာ စကားထဲတြင္ ၿမန္ၿမန္လုပ္ဆိုသည္က ထပ္ေနသည္။ ခရီးသည္မ်ားအေပၚ အားနာစိတ္ၿဖင့္ အၿမန္လုပ္ရန္ ေလာေဆာ္ေနၿခင္း ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု အေတြးနယ္ခ်ဲ့မိရင္း ဦးဇင္းေလး၏ စိတ္တြင္ ယာဥ္မွဳထမ္းမ်ားအေပၚ ေမတၱာပို့ရင္း သာဓုေခၚလိုက္မိေသးသည္။
ထိုစဥ္ ကားရပ္ ထားေသာေနရာ လမ္းေဘးမွ လယ္ကြက္၂ကြက္အေက်ာ္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးထိန္ထိန္လင္းေနေသာ ေစတီ တစ္ဆူ ကို ဦးဇင္း ၿမင္ေတြ့လိုက္ရသည္။ ေစတီက ၉ ေတာင္ေၿမေပါက္ေစတီေတာ္ငယ္ တဆူမွ်သာ။ ထူးဆန္းသည္က ေဘးမွာ ဘာမွမရွိ ေနၿခင္းပင္။ ကုန္ကုန္ေၿပာရပါလွ်င္ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္တန္းထားသည့္ ဓါတ္တိုင္ေလး တစ္တိုင္မွွ်ပင္လွ်င္ မၿမင္ရပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့သည္။ဦဇင္းေလး၏ စိတ္သႏၱာန္တြင္ ေမွာင္ ေနၿခင္းေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္ေလာဟူေသာ အေတြးၿဖင့္ ထိုေစတီငယ္ေလးကို အနီးကပ္ သြားဖူးခ်င္စိတ္ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာသည္။
ကားေပၚကဆင္းမည္ဆိုၿပီး ထိုင္ခံုမွထလာကာ ယာဥ္တံခါးေပါက္၀အေရာက္တြင္ ကားေပၚသို့ ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားလာတင္သည့္ စပယ္ယာေလး၏.....
“ဘုန္းဘုန္း....ဘယ္ၾကြမလို႔လဲဘုရား” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ဆရာေတာ္က
“ၾသ...ဒကာေလး ဟိုက..ေစတီေလးက သပါၸယ္လို႕ အေညာင္းေၿပ အညာေၿပ သြားဖူးမလို့ပါ“
ဟု သာမန္ ေၿပာရိုးေၿပာစဥ္ပံုစံ အတိုင္းေလး ၿပန္လည္ မိန့္ၾကားလိုက္သည္။ သို့ေသာ္ စပယ္ယာေလး၏ မ်က္ႏွာထက္တြင္ေတာ့ ေဝခြဲမရေသာ ပေဟဠိမ်ားၿဖင့္ ဆရာေတာ္အား မည္သို့မွ် ဆက္လက္ မေလွ်ာက္ထားေတာ့ပဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ဦးဇင္းေလးမိန့္လိုက္ေသာစကားသံကို ေဘးမွၾကားလိုက္ ရသူ first ဒရိုင္ဘာက လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းလွ။ ႏစ္ေယာက္လံုး၏ မ်က္ႏွာတြင္ စိုးရွြံထိတ္လန့္ၿခင္းမ်ားက ဖံုးဖိမထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သိသာထင္ရွားလြန္းလွသည္။ first ဒရိုင္ဘာက
“အရွင္ဘုရား ေနာက္မ်ားမွပဲ ဖူးေတာ့ဘုရား။ ေဟ့ေကာင္ ငခ်စ္သြားမယ္ ၿမန္ၿမန္သိမ္း ။ စိုးေမာင္ တက္တက္ လူစစ္ “
ဟု သူ့ယာဥ္အဖြဲ့သားမ်ားကို ေၿပာဆိုလိုက္သည္။ ကားသမားတဖြဲ႕လံုး သိသိသာသာမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၿခင္းေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလးလည္း ဘာမွပင္ မေမးေတာ့ပဲ ကိုယ့္ေနရာတြင္သာ ၿပန္ထိုင္ေနလိုက္ေလသည္။ ယာဥ္ေပၚတြင္ ခရီးသည္အားလံုးစံုၿပီဟု ယာဥ္ၾကီးၾကပ္ၿဖစ္သူ၏ အေၾကာင္းၾကားသံ အဆံုးတြင္ ခရီးသည္တင္ယာဥ္ၾကီးက ဘီးမ်ားစလွိ္မ့္ကာ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ဒီတခါၿပန္အထြက္တြင္မေတာ့ firstဒရိုင္ဘာ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ယာဥ္၏အရွိန္ႏွဳန္းကလည္း အနည္းငယ္ ပိုၿမန္ဆန္လာသည္။ ထိုသို့ၿဖင့္ ကားၿပန္ထြက္လာခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္အားၿဖင့္ ၂ နာရီပတ္ဝန္းက်င္ခန့္ ရွိလာသည္။ ေနၿပည္ေတာ္နားရွိ ဦးဇင္းေလး ဆင္းမည့္ ရြာနားသို့ပင္ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ ဦးဇင္းေလးယာဥ္ေပၚမွ အဆင္းတြင္ first ဒရိုင္ဘာက
“တပည့္ေတာ္တို႕ အၿပန္ ေအာ္ဒါ မရွိဘူးဘုရား။ ရန္ကုန္အၿပန္က်ရင္ အရွင္ဘုရားဆီကို ၀င္ခဲ့မယ္ဘုရား “
ဟု ေလွ်ာက္တင္လိုက္သည္။ ဦးဇင္းေလးက ဦးေခါင္းကို ၿငိမ့္ၿပလ်က္ ကားေပၚမွ ဆင္းခဲ့လိုက္သည္။
ထိုေန့ညေနေစာင္းခ်ိန္အေရာက္တြင္ မနက္က ဦးဇင္းေလး စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့သည့္ ေရႊမန္းသူ ကားၾကီး ဦးဇင္းေလးတို႕ ရြာနားတြင္ လာရပ္ေလသည္။ ကားသမားတစ္အုပ္လံုး ဦးဇင္းေလးေက်ာင္း ေပၚသို့တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဦးဇင္းေလးကို ဦးခိုက္ဝတ္ၿပဳရင္း First ဒရိုင္ဘာက
“အရွင္ဘုရားကို ေစတီေလးမဖူးဖို႕ တားရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္တ႕ို ကား၀င္းထဲမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေၿခာက္ လေက်ာ္က ကိစၥ တစ္ခုၿဖစ္ခဲ့တယ္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္တို ဒီေန႕ မနက္ ကားဘီးေပါက္တဲ့ေနရာမွာ တပည့္ေတာ္တို႕လို ကားတစ္စီး ကားပ်က္သြားခဲ့တယ္ဘုရား။ ၾကီးၾကီးမားမား ပ်က္တာမဟုတ္ဖူးဘုရား။
နာရီ၀တ္ ေလာက္ၿပင္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားတဲ့ ကိစၥ ပါဘုရား။ ဒါေပမဲ့ ကားၿပင္ၿပီးလို႕ လူစစ္တဲ့ အခါ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနပါတယ္ဘုရား။ေဘးက ခရီးသည္ေတြ ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဘုရားဖူးမလို့ ဆင္းသြားတယ္တဲ့။အရွင္ဘုရား ဒီေန႕ ၿမင္ခဲ့ရတဲ့ ေစတီ ေလးက အမွန္တကယ္မရွိပါဘူး ဘုရား။
မနက္ကလည္း တပည္ေတာ္တို႕ ကားဘီးေပါက္တဲ့ေနရာမွာ ဘာေစတီ ဘာမီးမွ မရွိဘူးဘုရား။"
"ေဟ...ဟုတ္ရဲ့လား ဒကာရဲ့ "
"တင့္ပါဘုရား။ က်န္ေနေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို တပည့္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ထားပါ့မယ္ ဘုရား။ ေပ်ာက္သြားတဲ့ သားအဖ မွာ အေဖက အသက္ (၃၀)၊ သမီးေလးက (၉) ႏွစ္(၁၀)ႏွစ္ ေလးပဲ ရွိေသးတာပါဘုရား။ ဒါနဲ႕ ကားသမားေတြေရာ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြ ေရာ ဓါတ္မီးတ၀င္း၀င္း နဲ႕ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ေအာ္ေခၚရင္းလိုက္ရွာၾကတာေပါ့ ဘုရား။ ညကလည္း(၁၁) နာရီေလာက္ဝန္းက်င္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႕အဲ့ဒီနားမွာ မက်ီးပင္ တစ္ပင္္ ရွိပါတယ္ဘုရား ။ လိုက္ရွာတဲ့ လူေတြက မက်ီးပင္ေအာက္မွာ လမ္းမၾကီးကို ေက်ာေပးထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕တယ္။ စပယ္ယာေလး က ပုခံုးပုတ္ ေခၚလိုက္ေတာ့ အဲ့လူက လွည့္ၾကည္တယ္..။ ဒါေပမဲ့...... အဲ့ဒိလူက မ်က္ႏွာမပါဘူး ဘုရား..။အဲ့ဒိမွာ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႕ ကားဆီကို ၿပန္ေၿပးၾကနဲ႕ ၀ရံုးသုန္းကားၿဖစ္ကုန္တာေပါ့ဘုရား.။ ေနာက္ေတာ့မွ ကားေပၚက ေယာကၤ်ား ေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး လူၿပန္စုၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေသးေတြထြက္ၿပီး သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ စပယ္ယာေလးကို ၿပန္ထမ္းေခၚလာရတယ္ဘုရား။"
"အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လူအေယာက္ ၂၀ေလာက္ ဓါတ္မီးေတြကိုင္ၿပီး သူတို့အနားကို ေရာက္လာၾကတယ္ဘုရား။ သူတို႕က မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ေနၾကတာေပါ့ဘုရား ။ အဲ့ဒီမွာ ကားေပၚက အဖြဲ့လည္း အနီးအနားက ရတဲ့တုတ္ေတြ၊ ခဲေတြေကာက္ကိုင္ၿပီး ဘယ္သူလဲ ဘာလဲနဲ႔ေမးၾကတာေပါ့ဘုရား။ အဲ့ဒိမွာ ဟို လူေတြက ၿပန္ရွင္းၿပၾကပါတယ္။ သူတိုက အဲ့ဒိနားက ရြာသားေတြပါတဲ့ ဘုရား။
ဒီေနရာ မွာ အရင္ ရက္ေတြတုန္းက ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ ပ်က္ရင္ လူဆိုလို့ ဘယ္သူ႕မွ မက်န္ဘူး ဘုရား။ သူတို႕ရြာ သားေတြပဲ လူစုၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ ထြက္သိမ္း တာပါဘုရား။ ေနာက္မွ ရဲစခန္း အေၾကာင္းၾကားၿပီး ကားသိမ္း၊ လူေပ်ာက္ဖြင့္ၾကပါတယ္တဲ့ ဘုရား။ သူတိုက အခုလည္း က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြထြက္သိမ္းတာတဲ့ ဘုရား။ အဲ့ဒိ ကိစၥ ၿဖစ္ၿပီး အဲ့ဒိ မက်ီးကုန္းမွာ ကားေတြ တစ္ခုခု အၿမဲၿဖစ္တယ္ဘုရား။ ကားပ်က္ရင္ပ်က္၊ မ ပ်က္ရင္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ အၿမဲ ကားတားတယ္ဘုရား။ ကားတားတဲ့ လူက မ်က္နွာ ေၿဗာင္ၾကီးၿဖစ္ရင္ၿဖစ္၊ မၿဖစ္ရင္ မ်က္လံုးက ေမးေစ့နားေရာက္ ပါးစပ္က နဖူးေပၚေရာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အၿမဲ ကားတားတယ္ ဘုရား။ၾကာလာေတာ့ မက်ီးကုန္းနားမွာ တားတဲ့လူကိုေတြ႔ေနရတာမၿမင္ခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနမိပါေတာ့တယ္ဘုရား။ ေက်ာ္လာေတာ့မွ စပယ္ယာနဲ႔ မင္းၿမင္လား၊ ငါၿမင္လားေၿပာရပါေတာ့တယ္ဘုရား ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တို႕အရွင္ဘုရား ကို ကားေပၚကမဆင္းခိုင္းတာပါဘုရား"လို့ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။
အဲ့ဒိလို ေလွ်ာက္ၿပီး ကားသမား အဖြဲ့လည္း ဦးဇင္းေလးေက်ာင္းက ေန ၿပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ ဦးဇင္းေလးလည္း တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေနၿပည္ေတာ္ ကေန ေန့ခင္းဘက္ထြက္လာတဲ့ တၿခားလိုင္းကားနဲ့ ၿပန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ကယ္ပါ... မက်ီးကုန္းမွာ မက်ီးပင္တစ္ပင္ကလြဲလို႕ က်န္တာ ဘာမွ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။
နာမည္ေတြကို လႊဲ ေရးထားတာကလြဲၿပီး က်န္တာ ၁၀၀% ၿဖစ္ရပ္မွန္ပါ။ ဦးဇင္းေလးကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္း က ဦးဇင္းေလးၿဖစ္ၿပီး first ဒရိုင္ဘာၾကီးက ရန္ကုန္ သာေကတ (၁၃) ရပ္ကြက္မွာ သူ႕မိသားစုနဲ့အတူ ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္နဲ့ေရာ၊ first ဒရိုင္ဘာၿဖစ္သူနဲ့ပါ တေနရာစီမွာ ဆံုေတြ့ခဲ့ဖူးၿပီး သူတို့ ႏွစ္ဦးလံုးေၿပာၿပလို့ သိရတာေတြကို ၿပန္ေဖာက္သည္ခ်ၿခင္းပါ.....။ ။ ။ ။ ။
www.mmdailystar.com